Kars Tuinder
Prijswinnende fotograaf Kars Tuinder
Als 12-jarige jongen zat hij bij een fotoclub en nu heeft hij in binnen- en buitenland prijzen gewonnen waaronder de National Geographic Award. Hij vliegt de wereld over voor zijn fotoserie ‘’Closed Buttons’' en is een veelgevraagde trouwfotograaf. Kars Tuinder, de Groningse fotograaf uit onze eigen stad, daar moesten wij natuurlijk meer over weten.
Hoe ben je het fotografie vak ingerold?
Toen ik 10 jaar was ging ik naar de jonge onderzoekers en op mijn 12de zat ik bij een fotoclub. Hiernaast deed ik ook aan voetbal, alleen waren anderen hier fanatiek in en ik in fotografie. Op mijn 15de ben ik gestopt met de havo en fotografie gaan studeren. Tijdens deze studie heb ik stage gelopen in Belfast. Dit viel bij de kranten en in de fotografiewereld op, waardoor ik stage ben gaan lopen bij grote kranten als nieuwsfotograaf. Nadat een bruidspaar een foto van mij in de krant had gezien, hebben ze mij overgehaald om trouwfoto’s te maken. Zo ben ik trouwreportages gaan maken en tegenwoordig maak ik ook foto’s voor magazines en hou ik mij bezig met kunstfotografie.
Hiernaast deed ik ook aan voetbal, alleen waren anderen hier fanatiek in en ik in fotografie.
Je wint allerlei prijzen met trouwfoto's, waar komt dat door?
Trouwreportages doe ik samen met Benaissa El Yamani. Doordat wij juist niet een volgorde hebben in het maken van trouwfoto’s, leggen wij anderen momenten vast. Stellen die graag een andere stijl trouwfoto's willen, komen daarom bij ons. Benaissa is een echt momentpakker, hij is heel sociaal waardoor mensen hem snel vertrouwen. Hij klimt overal op om dat ene moment vast te leggen. Ikzelf ben heel erg geïnteresseerd in mensen en hou van verhalen. Alle trouwreportages doen wij met ontzettend veel enthousiasme en we zijn allebei hier erg fanatiek in. Na zo'n dag zijn we allebei ook kapot omdat we altijd zoeken naar bijzondere momenten om vast te leggen.
Hij klimt overal op om dat ene moment vast te leggen.
Heb je ooit een enorme blunder begaan?
Ik klopt het even af, maar ik ben gelukkig nooit de bestanden van een trouwerij kwijtgeraakt. Dat is wel het ergste wat je kan overkomen als fotograaf! Het meest vreselijke dat ik heb meegemaakt is dat je een moment voor je ogen ziet gebeuren en dat ik het dan heb gemist. Daar kan ik de hele dag chagrijnig over zijn. Dit jaar heb ik trouwens ook een reportage gemaakt voor een bedrijf en dat was niet echt goed. Het blijft een creatief beroep en dan moet je ook erkennen dat je fouten maakt.
Het meest vreselijke dat ik heb meegemaakt is dat je een moment voor je ogen ziet gebeuren en dat ik het dan heb gemist. Daar kan ik de hele dag chagarijnig over zijn.
Je houdt je bezig met diverse vormen van fotografie, waar ligt jouw hart nu echt?
Ik vind alle soorten fotografie mooi zoals de moderne trouwreportages met stellen die graag wat anders willen. Ook hou ik van reisfotografie, maar mijn hart lag altijd wel bij kunstfotografie. Dat durfde ik vroeger alleen nooit, maar dat doe ik nu en dat gaat ook wel goed. Eigenlijk doe ik alles wat ik leuk vind nu, ik volg mijn droom op dit moment.
Waar gaat ‘'Closed buttons’' over?
Het begon eigenlijk als een grapje. Ik deed in de studio knopen op de ogen van modellen zonder hier een duidelijk idee bij te hebben. Daarna kwam het concept pas. Knopen sluiten dingen, door de knopen op ogen te plaatsen van mensen, open je misschien wel iemand anders zijn ogen. Ik ben begonnen met ‘Nuclear Fukushima’, daarna het ‘Military regime’ in Bangkok en zo volgenden onderwerpen als vluchtelingen en daklozen. Dit zijn de zware onderwerpen. Ik heb ook wat luchtige onderwerpen zoals een dame met Tell Sell op de achtergrond die ik ‘Days passing by’ heb genoemd. Nadat ik dit doorstuurde naar LandsCulture, die hadden tentoonstellingen en nu heb ik mijn eerste solotentoonstelling in Litouwen.
Knopen sluiten dingen, door de knopen op ogen te plaatsen van mensen, open je misschien wel iemand anders zijn ogen.
Waarom kies je hier nu juist voor?
Ik ben al 15 jaar commercieel fotograaf en heb nooit gedacht aan wat ik voor mijzelf zou willen doen. Vijf jaar geleden ben ik hiermee begonnen. De combinatie van commerciële- en kunstfotografie werkt voor mij heel goed. ‘'Closed buttons’' is ook niet alleen voor mij, maar zo kan ik ook wat terug doen voor de modellen. Danzij prijzengeld van de foto's is er al een waterput geplaatst. Dit maakt deze serie extra bijzonder.
Met welke fotograaf zou je graag willen dineren?
Ik heb recent een van mijn favoriete ontmoet; David LaChapelle. Ik was niet uitgenodigd, maar ben heel brutaal geweest, want ik ben enorme fan! Tijdens het uitdelen van handtekeningen ben ik aan de deur gaan kloppen. Toen bleek dat veel mensen niet waren komen opdagen (dat snap ik echt niet), mocht ik hem ontmoeten. Nu sta ik met hem op de foto en heeft hij alle boeken getekend. Wie ik nog zou willen ontmoeten zijn Bastiaan Woudt en de Magnum fotografen. Vorig jaar heb ik een paar ontmoet in Parijs, hier droomde ik al van sinds mijn vijftiende.
Leuk weetje: Nadat we Kars hadden geïnterviewd, wist hij het bovenstaande te realiseren. Op 27 januari organiseert hij ''Open Fotodag'' en hij heeft Bastiaan Woudt hiervoor weten te strikken!
Wat is volgens jou de meest gemaakte fout bij fotografie en raad je lezers dus af?
Je moet altijd respect hebben voor wie of wat je fotografeert. Wat ik vaak zie in het buitenland is dat toeristen de lokale mensen, zonder te vragen fotograferen. Wanneer je juist om toestemming vraagt, dan vinden de mensen het zelf ook leuker en krijg je mooiere foto’s. Dat is niet altijd makkelijk, maar het is wel ontzettend belangrijk. Dit is ook iets wat ik van de Magnum fotografen heb geleerd; Ethiek is bij fotografie wel van belang. Zij doen dit in oorlog, dus voor ons zou dit geen probleem moeten zijn.
Zij doen dit in oorlog, dus voor ons zou dit geen probleem moeten zijn.